همه چیز درباره میزوپروستول

میزوپروستول

Misoprostol برای زنانی که به دلیل جراحی های قبلی رحم، در اوایل بارداری مجبور به سقط جنین می شوند؛ کاربرد دارد. می توان گفت استفاده از این روش گاهی باعث پارگی رحم هم می شود. این عارضه یعنی سقط جنین یا به اصطلاح EPF (Early pregnancy failure) در اوایل بارداری یک عارضه شایع و معمول است.

قبل از شروع تحقیقاتی در مورد شرایط زنانی که میزوپروسترول دریافت می کردند تصور می شد. در زنانی که سابقه جراحی قبلی رحمی مانند سزارین و میومکتومی myomectomies داشته اند، سقط زود هنگام جنین (EPF) بیشتر اتفاق می افتد؛ اما نتایج نشان داده که میزان موفقیت و همینطور عوارض مربوط به درمان EPF با میزوپروسترول در زنانی که سابقه جراحی قبلی رحم داشته اند با زنانی که هیچ گونه جراحی رحمی را تجربه نکرده بودند کاملا یکسان بود.

از آنجا که EPF یک عارضه شایع بارداری است، 15 تا 20 درصد از حاملگی های که به سقط منجر می شوند ، شامل زنانی است که جراحی قبلی رحمی مانند سزارین و میومکتومی را تجربه کرده اند.

برای درمان EPG باید مواردی مثل مدیریت حاملگی، مدیریت جراحی (D&C) یا مدیریت پزشکی با داروهایی مانند میزوپروستول را در نظر داشته باشیم.

میزوپروستول

میزوپروستول پروستاگلاندین E1 برای پیشگیری از زخم معده توسط سازمان غذا و دارو تأیید شده اما برای انواع مختلفی از بیماری های زنان و زایمان OFF lable است.

به نظر می رسد میزوپروستول به تنهایی یک درمان قابل قبول و موثر برای زنان مبتلا به EPF است.
با این حال، استفاده از میزوپروستول در اواخر بارداری با پارگی رحم همراه است، البته به ندرت. به همین علت است که از میزوپروسترول برای القای سقط استفاده نمی شود. یعنی به دلیل ایجاد پارگی در رحم ترجیح بر استفاده نکردن از میزوپروسترول است.

به نظر می رسد استفاده از میزوپروسترول در سه ماهه اول بارداری باعث بدتر شدن اسکارهای رحمی که ممکن است در جراحی های قبل ایجاد شده باشد شود و همینطور باعث خروج نطفه و در نتیجه درد و خونریزی شود.

میزان خطر پارگی رحم با استفاده از میزوپروستول در مقایسه با خطرات D&C، از جمله سوراخ شدن و آسیب اندام، ناشناخته است.

همچنین مشخص نیست که آیا وجود اسکار رحم بر پاسخ به درمان میزوپروستول تأثیر دارد یا خیر.
اطلاعات محدود موجود، درمان زنانی را که با EPF و سابقه جراحی قبلی رحم مراجعه می کنند، پیچیده می کند.

مطالعاتی در این زمینه صورت گرفته که در آن سابقه پزشک ، سطح هموگلوبین و وضعیت آنتی ژن Rh افراد ثبت شد. سابقه پزشکی شامل سابقه جراحی قبلی رحم شامل سزارین و میومکتومی بود. افراد در این مطالعه چهار قرص 200 میکروگرم (800 میکروگرم) میزوپروستول وارد شده از طریق اسپکولوم در فورنیکس واژن خلفی دریافت کردند.

این افراد در روز 3 بازگشتند و برای ارزیابی موفقیت در درمان با سونوگرافی لگن مورد معاینه قرار گرفتند.

در صورت وجود کیسه بارداری و در حالیکه آستر آندومتر بیش از 30 میلی متر باشد، دوز دوم میزوپروستول به افراد داده شد.

در روز 8 این افراد برای معاینه رحمی برای اینکه بدانیم قرص خارج شده یا نه دوباره مراجعه کردند. اگر فرایند خروج کامل نشده بود، از Vaccum استفاده می کردند. از افراد خواسته شده بود تا در روز 15 برای چکاپ مراجعه کنند و تا روز 30 ام افراد تلفنی با پزشک در تماس بودند.

در این مطالعه افراد را به دو گروه تقسیم کردیم؛ گروهی که سابقه جراحی قبلی رحم داشتند و گروهی که هیچ گونه سابقه جراحی رحمی نداشتند.

نتیجه این شد که در هر دو گروه میزان موفقیت و عوارض؛ مشابه بود .